Corona virüsÜ olaylarının Türkiye’ye birinci geldiği günden itibaren ailelerini geride bırakarak fedakarca çalışan ağır bakım işçileri, ağır bir tempoda çalışmaya devam ediyor. Ağır bakım çalışanları birden fazla vakit kat kat giydikleri şahsî hami gereçlerin içerisinde, diğerlerine nefes olabilmek için kendileri saatlerce nefessiz kalıyor.
Bu süreçte acı kayıplar yaşansa da, birtakım vatandaşlar ise çabayı kazanarak ağır bakım servisinden taburcu oluyor. Kısıtlamalarla birlikte azalan hadise sayılarıyla bir nebze de olsa rahat nefes alan Gebze Fatih Devlet Hastanesi Pandemi Ağır Bakım Ünitesinde çalışan işçiler, bu vakte kadar corona virüsü ile en ön safta uğraş ederek, hastalarının bütün acılarına ortak oldu. Bu süreçte hastalarıyla birlikte çok defa gözyaşı döken sıhhat çalışanları, onların his dolu öykülerini anlattı.
“BİZİM HER AN KILICIMIZ HAZIR”
Türkiye’de corona virüsü hadisesinin birinci görüldüğü 11 Mart tarihinden itibaren mesleği ismine bu türlü bir pandemide vazife almanın kendisini onurlandıracağını düşünerek çok heyecanlandığını belirten Gebze Fatih Devlet Hastanesi Pandemi Ağır Bakım Ünitesi çalışanı Ömer Semih Özer, “Ertesi hafta eşimi ve çocuğumu memleketime götürüp bıraktım ve 60 gün onlardan başka kaldım ve pandemide uğraş etmeye başladık. Doğal keşke ağır bakımda yapılan bu çalışma pandemiyi bitirebilse, kökünü kazıyabilse fakat maalesef bazen almamız gereken tedbirler var. Onları ne kadar sıkı tutarsak bizlerin işi o kadar kolay olacak. Onları ne kadar sıkı tutarsak bu pandemiyi de ülkece daima birlikte atlatmış olacağız. Bizim her an kılıcımız hazır, kınından çıkarmak için bekliyoruz” dedi.
BU SENE AİLEMDE ÇOK FAZLA KAYBIM OLDU
Ailelerinden, eşlerinden, çocuklarından farklı kalmanın işlerinin bir modülü olduğunu lisana getiren Özer, “Fakat işimizin bir kesimi olmayan bir kısmı onları da risk altına atmak oldu. Büyüklerimizi, annemizi, babamızı, onları görememek çok güç oldu. Şahsım ismine konuşacak olursam bu sene çok fazla kaybım oldu ailemden. Cenazelerine gidemedim, onları son sefer göremedim, son sefer sarılamadım onlara. Corona virüsünden kaybettiklerim de oldu. Keşke orada olsaydım demek istedim. Lakin orada olsaydım onları kurtarabilecek miydim diye de sordum kendime. Maalesef bu hastalık bu türlü. Bizi sevdiklerimizden ayırabiliyor. Sevdiklerimizle ortamıza mani koyabiliyor. Umarım en kısa müddette bu salgın biter ve biz de sevdiklerimizle hoş günlerde buluşuruz” diye konuştu.
LÜTFEN SIRADAKİ SİZ OLMAYIN
Hayatının son bir yılının, 80 yaşına geldiğinde de anlatacağı öykülerle dolu olduğunu kaydeden Özer, “Genç hastaların durumları çok acı. Bilhassa şayet buraya geldiklerinde teneffüs aygıtına bağlı değillerse onların döktükleri gözyaşları çok acı. Kan, ter bu işin içinde her vakit vardı, biz daima terliyorduk. Lakin biz hiç göz yaşı dökmüyorduk, biz hiç hastalarımızla birlikte ağlamıyorduk tahminen lakin biz onlarla birlikte ağladık. 47 yaşındaki bir hastamızın ‘Kızlarımın üniversiteyi kazandığını göreyim’ demesi beni çok üzmüştü. Maalesef biz o kızlarına gösteremedik onu. Bir arada omuz omuza çalıştığımız arkadaşlarımızın ailesinden insanları kaybetmesi bizi derinden üzdü. Sevdiklerimizi kaybetmek bizi derinden üzdü. Hastaların öykülerini dinlemek bizi derinden üzdü. 40 yaşında babasının cenazesine gidip geldikten sonra ‘Sanırım sırada benim cenazem var’ diyen hasta bizi çok üzdü. Lütfen sıradaki cenaze siz olmayın. Lütfen sıradaki cenazelere sıra eklemeyin. Bu işi ülkece, el birliğiyle bitirelim, sonrasında daima birlikte bir ortaya geliriz” halinde konuştu.
ÇOCUĞUNU AİLESİNE BIRAKIP GÜNLERCE GİTMEYEN VAR
Pandemi ağır bakım servisinde çalışmanın çok meşakkatli ve güç bir şey olduğunu söyleyen Nesrin Dayışık ise “Son bir yıldır sahiden mesleğimizin en sıkıntı günlerini geçiriyoruz. Ancak bütün dünyanın uğraş ettiği bir durum bu. Layıkıyla yerine getirmeye çalışıyoruz. Benim 2 yaşında bir kızım var. Birden fazla vakit yaklaşamadık, birçok vakit kızımıza sarılamadık. Annem bakıyor, anneme de sarılamadım, birden fazla vakit yanına gidemedim. Çocuğunu ailesine bırakıp da günlerce gitmeyen beşerler da var. O yüzden bu süreç bizim için bu hususta sıkıntı oldu. Onları korumak ismine öteki yapacak bir şeyimiz de yoktu. Corona virüsü hastası bakmak zati sıkıntı lakin bu şahsî kollayıcı ekipmanları giyip saatlerce içerisinde kalmanın başka zorlukları var. Bazen hastanın yanına girdiğimizde 1-2 saat çıkamadığımız oluyor. O tulumların içerisinde nitekim sıkıntı nefes alıyoruz. Bu mevzuda çok zorlandığımız vakitler da oldu” sözlerini kullandı.
“MAALSEF ACI DOLU ÇOK ANIMIZ VAR”
Kendilerini en çok, ağır bakımda yatan ve bu çabada hayatını kaybeden genç hastaların üzdüğümü söyleyen Dayışık, “Maalesef acı dolu çok fazla anımız var. Bizi en çok üzen durumlar, genç yaşta kayıplarımızın olması. Corona virüsünden kaybettiğimiz hastalarımız oldu genç yaşta. Onları unutamadığımız oldu. Mesela biz de bir amca vardı, karı-koca ağır bakımda yatıyorlardı. Birisi bizim çalıştığımız ağır bakımda yatarken, öbürü de öbür ağır bakımda yatıyordu. İkisinin de birbirinden haberi yoktu. Birisi iyileşti çıktı lakin oburu maalesef vefat etti. Ben buna çok üzülmüştüm” sözlerine yer verdi. (İHA)
Sözcü
