Onu gördüğüm an daha evvel hiç kimsede hissetmediğim bir şey oldu. Otelin kapısında bekliyorduk. Tarih 4 Kasım 2017 idi. Dünyanın her yerinden gelen ve tıpkı kesimde çalışan kalabalık bir gruptuk. İş seyahati için hepimiz farklı bir ülkeden uçmuştuk. Onun da bu seyahatte olacağını Instagram öykülerinden görmüştüm. Daha o vakit midemde bir ağrı oluşmaya başlamıştı. Dugg, çalıştığım sektörün bilinen, takip edilen isimlerinden. Hasebiyle ona ve işlerine olan hayranlığımı bilen bilirdi. Geçen yıl da tıpkı yerdeydik, lakin benim için onunla sohbet etmek o kadar uzak ihtimaldi ki… Zati orada bulunan birçok bayan peşindeydi. Bir sonraki yıl 4 Kasım günü otelin kapısında bizi yemeğe götürecek aracı beklerken gördüm birinci sefer. Hâlâ çok güzeldi. Güya derisinin içinden bir ışık yayılıyordu. Saniyelik bir göz temasında bulunmamız bile iştahımın kesilmesine, oradaki dört günü yalnızca muz ve içki ile geçirmeme yetti.
Daha evvel hiç iştahım kesilmemişti. 38 yaşındayım, beş yıldır evliyim. Yoksa ben hiç âşık olmamış mıydım? Bu aşk mıydı? Neden iştahım kesiliyor, neden mideme ağrı giriyordu? Ellerim neden buz üzere terliyordu? O gece yemekte farklı masalarda otursak bile ortada göz göze gelip bakışmalarımız devam ediyordu. Daha sonra otelimize döndük. Ben odama gittim. Makyajımı temizleyip uyumak için yatağa uzandım. Her vakit yaptığım üzere uyumadan evvel toplumsal medyaya son sefer bakınıyordum. Natürel ki birinci Dugg’ın kıssalarına baktım. Hayran olduğum bu İsveçli adamla büyük bir tesadüf yapıtı ikinci defa tıpkı kentteydik. Gün içinde onu görmediğim anlarda ne yaptığını acayip merak ediyordum. Instagram’daki bir kıssasında o gün katıldığımız toplantıyla alakalı bir soru sormuştu. Karşılık yazdım. Beni takip etmiyor. “Teşekkür ederim, ne kadar dikkatlisin” dedi. Telefonumu başucuma koydum, lambayı söndürdüm. Bir dakika sonra telefonumun ışığı yandı. Sekize yakın fotoğrafımı beğenmişti. Sonra bir DM geldi. “Ah bu sensin… Geçen yıl da buradaydın ve üzerinde kırmızı bir palto vardı, çok iyi hatırlıyorum çünkü paltonun gerisinde tuttuğum kadronun küçük bir amblemi vardı. Bugün seninle yüz yüze geldiğimizde tanıyamadım.” “Ha ha ha bunu hatırlamana inanamıyorum, evet artık kaküllerim var.” “Sanırım ondan tanıyamadım, çok yakışmışlar.” “Teşekkürler, iyi geceler.” Yorganı başıma kadar çektim. Ve tekrar ekranın ışığı yandı. “Aynı otelde kaldığımızdan haberim yoktu, oda numaran kaç?” Telefona bakakaldım. Yanlışsız mu okuyordum? Bu sorunun tek bir gayesi vardır ve yalnızca meraktan sorulmamıştır. Ne yapacaktım? O çok sevdiğim lakin artık münasebetimizin tükendiği İstanbul’daki kocamı aldatacak mıydım? Bunu yapmaya, asla yapmam dediğim şeyi yapmaya hazır mıydım? “352” yazdım. İleti okundu. Gönder tuşuna bastığım an pişman oldum, bunu yapamazdım. İçimden umarım gelmez diyordum. Ancak bir yandan da o kadar çok istiyordum ki… Bu hisleri tatmaya, beğenildiğimi hissetmeye, dokunulmaya gereksinimim vardı. Ah salak başım, yanlış oda numarası yazmışım. Adam zekamdan şüphe edecek. O gece hiçbir şey olmadı, sabah kahvaltıda karşılaştığımızda manidar bir halde gülümsedi.
Gündüz tekrar toplantılarla çok ağır bir formda geçiyordu. Ben yeniden ağzıma lokma sokamıyordum. Gece her şey bittiğinde en yakın arkadaşımla birlikte otelin barında içki içiyorduk. Birden onu gördüm, kendi arkadaşlarıyla içeri girdi ve gelip yanımıza oturdu. Bir içki sipariş etti. “Sana eşlik edeyim” dedi. O gece orada, sekiz kişi oturuyorduk lakin güya dünya durmuştu ve yalnızca ikimiz vardık. Her şeyden konuştuk. Ortamızda oturan beşerler rahatsız olup yerlerini değiştirdiler. Gecenin sonunda yan yana otururken, neredeyse koynuna sokulmuş formda buldum kendimi. Kokusunu içime çekiyordum bir yandan kahkahalarla gülerken. Bir an geliyor kendime yabancılaşıyordum. Bu ben miydim? Sahiden bu işi ilerletecek miydim? İnsan hem kendisine yabancılaşıp hem de kendisine bu kadar yakınlaşabilir miydi? Saat artık gece yarısını geçince ve barda çalışanlar kapatmak zorunda olduklarını söyleyince odalarımıza çekildik. Harikaydım. Usluca odama gidip bu işi küçük bir flört biçiminde sonlandırmıştım. Ta ki bildiri gelene kadar… “Benim odamda devam edelim mi? 412”. Pijamalarımı giyinmek için soyunmuştum. Üstüme çabucak oversize bir sweatshirt geçirdim, spor ayakkabılarımı giyindim, kapısını çaldım. Kapıyı açtı. Birkaç saniye göz göze bakıştık. Hiçbir konuşma olmadan birbirimizin dudaklarına yapıştık. Hayatımın en güzel ve asla unutmak istemediğim anlarını yaşadım. Her şey bittiğinde yatakta sohbet etmeye başladık. Daldan, hayattan. Onun kolları ortasındaydım, elleriyle omzumu okşuyordu konuşurken. En samimi kıssalarını anlatıyordu. Gece birlikte uyumak istediğini söyledi. Sarıldık ve beş dakika sonra birbirimize sırtımızı dönmeden sabaha kadar o halde uyuduk. Sabah ondan evvel uyanıp ayakkabılarımı giyip, bağcıklarını bile bağlamadan sessizce ayrıldım oradan. Sonraki akşam kentteki son gecemdi. Kongre artık bitiyordu.
Akşam yemeğinden sonra bu kere ben bildiri attım. “Son bir kere daha?” “Lütfen” dedi. Bunun ona son dokunuşum olduğunu biliyordum. Onu son sefer öpüşüm, başımı omzuna son kere yaslayışım. Kokusunu daha çok içime çektim. Odasından çıkarken seyahat uzunluğu duş jelini cebime attım. Güya onu kendimle birlikte yaşadığım kente İstanbul’a götürecektim. Vedalaştık. Meskene döndüm. Eşime her şeyi anlatmak istedim lakin onun yerine boşanmamız gerektiğini, çünkü artık bende bir şeyler tükendiğini söyledim. Bir talih daha istedi, değişeceğine kelam verdi. Bugün hâlâ evliyiz. Ve yaşananları bilmiyor. İçimden vakit zaman anlatmak geçse de bunun onu yalnızca üzeceğine eminim. Pekala pişman mıyım tüm bu olanlar için? İşin enteresanı asla değilim. O iki geceye dair her anı, her ayrıntısı ömrümün sonuna kadar hatırlamak istiyorum. Vakitle birlikte silinen ayrıntılar daima kalsın, iliklerime işlesin istiyorum. Kimi hisler beşere aklına gelmeyecek şeyler yaptırabiliyor. Dugg da aslında bana kendi bedelimi hatırlattı. Düzgün hissetmeye, iyi davranılmaya gereksinimim olduğunu. Ve aslında bana iyi davranılmamasına müsaade verdiğimi… Bu seyahatte yalnızca birkaç kilo değil sadakatimi de kaybetmiştim. Ortadan geçen yıllarda bir daha birebir kongre gerçekleştirilmedi, hasebiyle onu hiç göremedim. İkimiz de ülkemize döndükten sonra orta ara konuştuk ancak bu kadarla hudutlu kaldı. O artık, benimle birlikte olduğu vakitte sevgili olduğu bayanla evli. Ben de hâlâ olduğum yerdeyim. Ortada onu ve o geceyi düşünüp tebessüm ettiğim oluyor ve odasından aşırdığım duş jelini kokladığım… Aklıma geldiğinde ellerimin hâlâ buz üzere terlemesi olağan mi?
Yazlıktan tanıyordum, benden tam 15 yaş büyük ve evliydi, bense 21 yaşındaydım.Bir oyun üzere başlayan bakışmalarımız vakitle vazgeçilmez bir hal almış, gözlerimiz birbiriyle karşılaştığında ayrılmaz olmuştu. Tanışmıyorduk, tanıştırılmamıştık lakin gözlerimiz bize birbirimizi tanıştırmış, bizi birbirimizin varlığından haberdar etmişti. Çok güzel ve etkileyici bir adamdı, uzun siyah saçları, kömür üzere gözleri vardı, bakışıyla çarpan, hipnotize eden çeşitten…
Gençliğin verdiği saflık bana bu işin, bu oyun üzere başlayan heyecanlı bakışmaların nereye gideceğini sorgulatmıyordu tahminen lakin bu bu türlü gidemezdi elbette… Yazlıkta bir gece karşı karşıya geldiğimizi, ben ne yapacağımı bilemezken onun pat diye bana merhaba dediğini hatırlıyorum. Zira bu çok doğaldı, biz tanışıyorduk, daha evvel hiç konuşmasak da… O vakitler toplumsal medyanın esamesi okunmadığından Instagram ya da Facebook’tan ismini öğrenme bahtım da yoktu ve evet ismini bile bilmediğim lakin delicesine çarpıldığım bir adamla flörtleşiyordum.
Yazlıkta onu görebilmek için çeşitli fırsatlar yaratıyor, yalnızca birkaç saniyeliğine karşılaşmak için bile onun sokakta olabileceği saatleri kolluyor, kendimce çocukça hesaplar yapıyordum. Sonra bir gün tesadüfen bir yerde karşılaştık, ortalık sakindi zira yazın sonuydu, yazlıkçılar kente taşınmıştı, tarih 31 Ağustos 1997’yi gösteriyordu, Lady Diana’nın vefat haberi şimdi yeni yayılmıştı. O tarihi hem Lady Diana’nın vefat tarihi olduğu için hem de onunla birinci sefer konuşma fırsatı yakaladığım için hiç unutmadım. İsmini o gün öğrendim, telefonunu da… O gün yaşadığım heyecan, bugün 20 küsur yıl sonra bile aklımda.
Sonra kış geldi, rutin hayatlarımıza döndük. Ve bir gün ceplere sığdıramadığımız o kocaman Siemens cep telefonum çaldı. Arayan oydu, görüşelim diyordu.
Üniversitede okuduğum yıllardı, aylardan Şubat’tı, sisli ve yağmurlu bir hava vardı. O gün beni Sarıyer’deki konutuna davet etti. İmtihan sonrası şimdi kullanmayı yeni öğrendiğim otomobilime atlayıp Tarabya’ya hakikat sürmeye başladım, bilinmeze yanlışsız giderken değişik bir yürek vardı üzerimde. Onu tekrar görebilme ve onunla yalnız kalabilme dileği, saflığın ve tecrübesizliğin çoktan önüne geçmiş, karşı karşıya olduğum tüm riskleri gözümde sıfırlamıştı.
Tarabya Oteli’nin parkında buluşacaktık, kocaman bir cipi vardı. Arabasından inip benimkine atladı. Ve meskenine hakikat yol almaya başladık.
Hayır kıssa beklediğiniz üzere gelişmedi, birlikte olmadık. Çok hoş ve özel anlar paylaştık, sohbet ettik, içki içtik, öpüştük, sarıldık ancak sevişmedik. Sanırım kendini riske atmak istemedi, yoksa ben dünden razıydım.
Geri dönmek için sokağa çıktığımızda dışarıda müthiş bir sis vardı ve göz gözü görmüyordu. Çok korkmuştum, bir an için meskene dönemeyeceğimi bile düşündüm. Sanırım hislerimi okumuştu, direksiyon koltuğuna geçti. O sisli ve kapkaranlık gecede, Sarıyer’in ormanlık alanlarından aşağı kıyıya yol alırken aslında onu bir daha göremeyeceğimi, bu maceranın burada son bulduğunu biliyor, birinci ve sonları birebir anda yaşamış olmanın heyecanını ve kederini bir ortada hissediyordum. Tarabya Oteli’nin otoparkına vardık, o kendi otomobiline atladı, ben otomobilimde yalnız kaldım, sis dağılmış, gerçekler apaçık ortaya çıkmıştı. Artık konuta gitme vaktiydi ve kıssa bitmişti.
Ortadan çok uzun yıllar geçti, ben evlendim, bir kızım oldu. 30’larımdaydım. Facebook’un hayatımıza yeni girdiği, eski arkadaşlarımızı buradan bulmanın sevincini yaşadığımız yıllardı. Ve ben de onu tekrar buldum, tatlı bir anıyı hatırlamak, gülerek geçmişe, çocukluğunuza bakmak üzere bir şeydi bu… Bununla yetinmedim, ona ileti attım ve başladık konuşmaya.
Bir gece yazlıktaydım, eşim yanımda değildi, annemlerin meskeninde kızımla kalıyordum. Telefonuma bildiri geldiğinde gece 23.00 sularıydı ve koltukta uyukluyordum. “Marinaya, tekneye gel” diyordu ileti. Evvel kızımı yatırdım, sonra duş alıp üzerime en sevdiğim yeşil elbiseyi giydim, “kızım bu saatte sokağa mı çıkılır” diyen annemin sesini ve daha pek çok şeyi arkamda bırakarak marinaya gerçek yürümeye başladım.
İçimde fırtınalar kopuyordu, yıllar evvel tamamlanmamış bir kıssayı sonlandırmak, doruğa taşımak üzere yola çıkmıştım adeta. Uzun yıllar sonra yesyeni ve daha evvel hiç dokunmadığım bir cilde dokunacak olmanın heyecanı sarmıştı beni. İskelede beni bekliyordu, elini uzattı, içeri girdim.
Minnacık bir tekneydi, kamarada ayakta duracak yer bile yoktu, küçük bir yatak vardı ve içerisi kapkaranlıktı. Çok fazla konuşmadık, konuşacak çok şey yoktu yalnızca uzun yıllar bekletilmiş ve doyurulmamış dilekler vardı. O küçücük yerde, teknede, denizin üzerinde seviştim onunla; evliliği, eş olmayı, anneliği, yemek yedirip ödev yaptırmayı, sorumlulukları, kim olduğumu ve beni tanımlayan her şeyi yarım saatliğine unutarak yalnızca dişiliğime ve kadınlığıma odaklanarak, oracıkta seviştim onunla, bilerek ve pişman olmadan. Yıllarca bu anı bekleyen vücudumun sesini dinleyerek, gerçekleri hatırlatan tüm o iç sesleri bir mühlet duymazdan gelerek…
Ve sonra her şey bittiğinde, o hoş ve hayatım boyunca hiçbir vakit unutamayacağım an sonlandığında, ikimiz de birbirimize hiç soru sormadan ayrıldık. Konuşmadık zira o an büyülüydü, o büyü öylece, orada, teknede kalmalıydı. Tekneden çıktım gerime bakmadan konuta, kızıma, anneliğe, gerçek hayatıma, koltukta uyuklayan anneme ve babama, İstanbul’dan bildiri atan ve birazdan arayacağımı söylediğim eşime yanlışsız yürürken memnun ve huzurluydum. En şiddetli fırtınaları denizde bırakmış huzura yürüyordum.
Onunla bir daha hiç buluşmadım lakin o, en hoş anıların ortasında sonsuza dek benimle yaşamaya devam edecek.
Aslında birinci başlarda pek hoşuma gitmiyordu hatta “off tekrar mi arıyor” diye aklımdan geçiriyordum. Ama sonra benim meraklı istikametim ağır bastı ve ona profesyonel hayatıyla ilgili sorular sormaya başladım. Hobi olarak fotoğraf çekiyordu ve çektiği fotoğrafları benimle paylaşıyordu, tıpkı vakitte artık birbirimize özel hayatlarımızdan bahsetmeye başlamıştık. İkimizin de nişanlısı vardı lakin daima birbirimizle konuşmak istiyorduk.
Sonunda alışılmış ki toplumsal medyada birbirimizi takip etmeye başladık ve ben birinci kere fotoğrafını gördüğümde başımın belada olduğunu ve hayatımın değişeceğini anlamıştım. Nişanlımla bir müddet sonra ayrıldık. Çoktan vakit aşımına uğramış bir bağdı. Ona bunu söylediğimde onun da biraz bu ayrılığa katkısı olduğunu anlamıştı.
İşte, o günün sabahı biriyle dertleşirken yalnızca bir gece istiyorum onunla demiştim fazlası değil. Güya duymuş üzere saat 18:00 üzere telefonum çaldı, “hadi gel” dedi “bu akşam buluşalım”. Ben doğal ki koşa koşa gittim. Uzun sohbetimiz esnasında aslında onun nişanlısını ne kadar sevdiğini anlamıştım fakat nedense obsesif bir formda yalnızca tek bir gece hayalimin peşinden koşuyordum. Aslında mantıklı olan tarafım o sırada düşünebilse yalnızca adamı öper ve “ben bunu yapamam” deyip oradan ayrılırdı lakin yapamadım. Sonunda sohbetimiz otel odasında son buldu ancak güya o tutku kayboldu ve ikimiz de işi ilerletemedik. Ben onun oburunu seviyor olmasını, o ise nişanlısını aldatıyor olma fikrini aklımızdan çıkaramadık. Sonuç olarak yarım yamalak bir halde bitti. İşyerindeki sohbetlerimiz kaldığı yerden devam etti fakat ben onun artık bana gelmeyeceğini biliyordum. Uzun bir mühlet kendimi boş bir bavul üzere hissettim. Her bayanın yaptığı üzere saçlarımı kestirdim. Yıllar geçmesine karşın mantıklı tarafım hala daha merak ediyor; sanki adamı yalnızca öpüp yanından ayrılsam ve bu hoş öyküyü orada bıraksam daha mı iyi olurdu? Yoksa tekrar tıpkı şeyleri mi yapardım?
Aslında Lisan programı için İrlanda’ya gideceğimi duyan kuzenim hiç düşünmeden onun numarasını verip gittiğimde görüşebileceğimi söylemişti. Eğitim başlamadan evvel bana kalan boş günleri doldurmak için onu aradım. Sonuçta ondan öteki tanıdığım kimse yoktu. Gerçi onu da hiç tanımıyordum, hakkında bildiğim tek şey ismiydi. Topshop’un köşesinde onu beklerken yüzünü bile daha evvel görmediğimi düşündüm. Kırmızı Convers’lerinden tanıyacaktım. Güya yıllardır tanışan iki yakın arkadaş üzere karşıladık birbirimizi. Beni gördüğünde yüzünde beliren o kocaman ve içten gülümsemeyi üzerinden beş sene geçmesine karşın çok net hatırlıyorum. Dışarıdan bakıldığında romantik denebilecek aktivitelerle tam bir turistik seyahat planlamıştı bizim için. Bu kadar yakından ilgili olmasının altında, aslında kuzenime orta okulda duyduğu aşk olduğunu ve ona çok bedel verdiği için benimle özel ilgilendiğini düşünüyordum. Vakit geçirdikçe aramızdaki bağ daha da güçlendi. Ortamda daima yüksek kahkahalar ve bir ortaya geldiğinde çok eğlenen iki insanın gücü vardı. İçimde ona karşı tanımı olmayan bir his gelişiyordu. İrlanda’ya giderken geride bıraktığım sevgilim yüzünden mi yoksa onun kuzenime hissettiği platonik aşktan mı tuhaf hissediyordum kendime itiraf edemiyordum. Yoksa yalnızca hakikaten birbirini çok seven iki arkadaşa mı dönüşmüştük bilemiyorum. Bu soruya verecek bir karşılığım hâlâ yok. Eğitimin sonlarına yaklaştığım günlerdi. Onun arkadaş kümesiyle büyük bir gece kulübüne gittik. Hani her katında farklı müziklerin çaldığı biçimden. Güya yalnızca ikimizdik. Modumuza nazaran daima katlar ortasında gezip meczuplar üzere dans ediyorduk. Çok yorgun fikir ve kaldığım meskenin oraya çok uzak olduğu gerçeğiyle yüzleşince onda kalabileceğimi söyledi. Hiç düşünmeden kabul ettim. Arkadaşça bir teklif olduğuna çok emindim. Lakin yatacak tek yer onun yatağıydı ve birlikte uyuyacaktık. Bence bunda da bir eza yoktu. Aslında her şey çok dostça başlamıştı fakat uykuya dalmadan çabucak evvel, birkaç gün sonra İrlanda’dan ayrılacağımı ve onu çok özleyeceğimi fark ettim. Sonrasında olanlar malum… Sabah, güne ortamızda o açıklanamayan çekimi çözmüş bir biçimde uyanarak birbirimize sarıldık ve bir müddet yataktan çıkmadan öylece kaldık. Beni metroya bırakmayı teklif etti. Vedalaşmamız büyük bir hüzün içeriyordu. Bir daha bu türlü özel bir anı yaşayamayacağımızı ikimiz de çok iyi bilerek ve yaşadıklarımızın büyüsünü bozmak istemediğimizden hiç konuşmadık. Beni son kere dudaklarımdan nazikçe öptü ve gözden kayboluncaya kadar gözlerini üzerimden ayırmadı. Döndükten sonra bir müddet telefonlaştık, ta ki hayat ikimizi de diğer yollara götürene kadar. Ortamızda yaşananları ne kuzenime ne de sevgilime anlatabildim.
Elle
