Kocaeli Devlet Hastanesi’nin Covid-19 servisinde çalışan İkram Kansız, koronavirüse yakalanan annesi Rabia Canbazı (76) 31 Aralık 2020’de kaybetti. Çalıştığı hastanede virüse yakalandığını ve konuta götürerek annesinin yanı sıra babası ve eşine bulaştırdığını düşünen İkram Hemşire, ailece atlatmalarının akabinde tekrar birebir durumla karşılaşmamak için konutuna gitmemeye başladı.
Eşi ve çocuğuyla imajlı konuşmayla irtibat kuran İkram Kansız, annesi olmadan geçireceği birinci Anneler Günü’nün kederini yaşıyor. İkram hemşire, Anneler Günü için annesine his dolu cümlelerden oluşan mektup yazdı.
EN BÜYÜK ZORLUĞU, ÇOCUĞUMA SARILAMAMAK
Oğlu Kaan’a (10) sarılamamanın kederini yaşayan Armağan Kansız, “Gerçekten bütün arkadaşlarımla meşakkatli yoldayız. Bunun çıkışı var mı, yok mu; hiçbirimiz de bilmiyoruz. Bu bulaşlardan ötürü çoğumuz ailesinden birilerini kaybetti” dedi.
İkram Hemşire, “Ben dahil. Hepimiz bu hastalığı geçirdik. İnşallah bu çıkmaz sokak bir yerde son bulacak. Çocuklarımızdan uzaktayız, eşimizden uzaktayız. Ailemizi tam olarak göremiyoruz. En büyük zorluğu, çocuğuma sarılamamak. Oğlum sevgiye muhtaç fakat tam olarak o sevgiyi veremiyorum maalesef. Doya doya sarılıp, öpemiyorum 1 yıldan beri. Ben kendim bu hastalığı atlattım. Bu süreçte oğluma bir şey olacak, diye çok korktum. Aileme bir şey olacak, diye çok korktum. Hakikaten, annemi kaybettim korona nedeniyle lakin mesleğimi seviyorum tabi ki. Düzgün ki de bu meslekteyim” diye konuştu.
HASTANEDEN ALDIĞIM BULAŞI MESKENİME TAŞIMIŞ OLDUM
Hastaneden aldığı bulaşı meskenine taşıdığını düşündüğünü belirten İkram Kansız şöyle konuştu:
“Annem 5 yıldır bakım hastasıydı. Benimle birlikte yaşıyordu. Ben tek çocuğum esasen. Onu emanet edeceğim hiçbir yer yoktu. Bakım hastası olduğu için mecburen benimleydi. Ben muhtemelen buradan aldığım bulaşı konutuma taşımış oldum. Münasebetiyle annem, babam, eşim, hepimiz hasta olduk. Tabi annem kronik rahatsızlıkları olduğu için maalesef 31 Aralık’ta vefat etti.
Kaybettiğim için üzgünüm. Kaybetmek çok acı fakat ‘Allah’ın takdiri’ diyoruz. Yapacak bir şey yok şu anda. Tekrar geldik, yeniden çalışıyoruz. Yorgunluğun yanı sıra ıstırabım var. Keşke biz de çocuğumuza doya doya sarılabilsek. Keşke o anları, her şeyi eskisi üzere yaşayabilsek lakin umudumuzu kaybetmedik. Hala umudumuz var. İnşallah gelecek günlerde yine sarılıp, birbirimizle hoş günler geçireceğimizi umut ediyoruz. Hüznümüz, üzüntümüz tabi ki var. Biz bu kadar kendimizden emek verirken, tüm arkadaşlarım, biz yaz- kış demeden 1 yıldan beri bunu yaşarken, bunu göz nazaran göre insanların hala kurallara uymaması, bizi daha çok huzursuz ediyor, daha çok korkutuyor.”
BEN KAYBETTİM, ACISINI BİLİYORUM
Bu yıl Anneler Günü’nün kendisi için çok sıkıntı geçtiğini belirten İkram Kansız şöyle devam etti:
“Ben tek çocuğum. Annem ve babamın, hemşire olsun, diye dua ettiği bir çocuğum. Annemi korona nedeniyle kaybettim. Lütfen herkes kurallara uysun. ‘Bize bir şey olmaz’ demesinler lütfen. Ben kaybettim. Acısını biliyorum. Kimse kaybetmesin. Bu Anneler Günü ve bayram benim için çok güç olacak. Zira birinci sefer annesiz bir Anneler Günü geçireceğim ancak iyi ki evladım var. Ona da doya doya sarılamayacağım. En berbatı de bu. Bütün arkadaşlarım, bütün tabipler, bütün sıhhat topluluğu olarak rica ediyoruz. Bize acısınlar. İstediğimiz tek şey, kurallara ayak uydurmaları. Öbür yapacak hiçbir şey yok şu anda.”
ANNESİNE MEKTUP YAZDI
Hadiye Kansızın, annesine Anneler Günü için yazdığı mektup ise şöyle:
“Annem,
Hani o gittiğin son gün gözlerin gözlerime kilitlenmişti. İşte o an anladım. Sen artık cennet diyarına gidiyordun. Hani dedin ya sessizce ‘Ağlama’ diye…
Olmuyor be anne. İsmini anınca gözümden yaşlar süzülüyor. Tutamıyorum sözümü. Meğer ki ‘Ağlama’ sıkıntının. Dayanamıyorum anne. Hele son konuşmamız. Entübe edilecekti annem, entübe edilmeden evvel ‘Annem artık uyuyacaksın ancak uyandığında seni alıp konutumuza götüreceğim’ dedim lakin annem her şeyi anlamıştı.
Dua ediyordu ve sessizce başını salladı. ‘Ben herhalde gelemem kızım’ dedi. Eşimle ve benimle helalleşti. Bizi bize emanet ettin. Babamı, baş tacını emanet ettin ve uzun bir seyahate çıktın. İşte o son görüşüm. Vücudun soğuk fakat ruhun bizimle olan. Gülümsüyordun.
Onca yılların yükü bir anda gidivermişti omzundan. Annem, huzura erdiğin o kadar belirliydi ki.
Sen gitmiştin ve sen gittiğinden beri sol yanım ağrıyor annem.”
(DHA)
Sözcü
